Bazen o kadar sıkılıyorum ki depresyona girdim zannediyorum. Belki gerçekten de depresyondayımdır. İşe gidiyorum, hiçbir şey yapmadan dönüyorum. Belki elimde beni heycanlandıracak bir proje olmadığındandır. Sorsan elimde 3 ayrı yapılacak listesi var ama hiçbirini yapmak istemiyorum. İstediğim zaman da ise yapmam gereken başka işler yüzünden başlayamıyorum. Bu yüzden o yapmam gereken işi de savsaklıyorum, boşa vakit geçiriyorum. İşten çıkıp eve gelince de vakit öldürmekten başka hiçbir şey yapmadığım gibi bazen vakit bile öldüremiyorum. Artık oyun oynamak da o kadar zevk vermiyor.
Bunları da geçen gün işten çıkarken arkadaşa "hiç eve gitmek istemiyorum, hiçbir şey yapmak istemiyorum. Bu ne lan depresyona mı girdim yoksa ben" dediğimde farkettim. Depresyon diyince aklıma çok üzülecek bir şeylerin olması yüzünden hiçbir şey yapmak istememek gibi şeyler geliyor aslında ama öyle çok üzüleceğim bir şey de yok çok şükür.
Asıl sorunum amaçsızlık heralde. meh...
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
|
okuyorum ben. yaz lutfen.
İçimden geldikçe yazmaya çalışıyorum. Böyle az yazarken bile okuyan birkaç kişi olduğunu bilmek bile güzel :)
yazıların harika
Teşekkürler :)
zincirlenmişlik mi desek hayaller arzular birbirine geçmiş kimin hayaline arzusuna kimler bağlanmış hadi çık işin içinden bu zincirden çok yumak olmuşluk düğümlenmişlik olunca durumu kavrakmak zor insanın nerede durduğunu ne olduğunu anlaması zor...