NESNEL İLETİ

Oha neredeyse 2,5 yıldır yazmamışım.
Çünkü yazacak bir şeyim yok.Önceki yazılarda bahsettim mi hatırlamıyorum ama bir işim uğraşım olunca moraller bozuk olsa bile yazma ihtiyacı hissetmiyorum artık. Eskisi gibi yazılarımı okuyan arkadaşlar da yok, hepimizin blogları öldü. Ben de bunu arada hortlatıyorum işte.

Son yazılarımda işi kurmaya çalışıyormuşum. Tahmin ettiğimden çok iyi gidiyor çok şükür. Şimdi aynı süreçleri yurt dışı satışlar için yapmaya çalışıyorum ama neredeyse 1 yıldır ayak sürüyorum. Daha çok para kazanma potansiyeli olmasına karşın böyle ertelemek, oyalanmak kendimi sabote etme alışkanlığımdan başka bir şey değil. Küçük mazeretleri büyütüp ya onunla uğraşması zor, bu sistemi oturtması karışık falan deyip iş yavaşlatıyordum, bir süre sonra tümden bıraktım. Önümüzdeki yıl başlasam iyi olacak aslında.

Belki de yeni başlayacaklar için kaynak olması açısından izlediğim yolları paylaşacak yazı dizisi oluşturarak kendimi motive edebilirim ama hakkaten devam ettirebilir miyim emin değilim.

İşler iyi gidiyor ama evden çıkamıyorum. Yıllardır istediğim kamp olayına giriştim, kış geldi. Bahar gelsin her ay en az 1 kez kamp yapacak şekilde üretimi planlamayı düşünüyorum.

Bilemiyorum tekrar kaç yıl sonra görüşürüz :D

3 gün önce yazdım sanıyorum 1 hafta olmuş son yazının ardından. Çok da aşırı bişey yapmadım gibi geliyor ama aslında tüm fotoğrafları çekip düzenlemek bile yeteri kadar büyük. Ürünlerin isim şemasına da karar verdim. Site içindeki küçük şeyleri düzelttim vs derken hiçbir şey yapamaz hale geldim.

Yine o kollardaki uyuşmalar falan gelmeye başladı çünkü ürün açıklamaları, anasayfa düzeni vs gibi konularda ne yapacağımı hayal edemiyorum. Hakkında yazısı bile yazamadım. İnsanlar ürünlere bakar hmm güzel der ama birebir etkileşimi bu tarz açıklama yazılarında kurarsın ve benim bu konuda hiç bir fikirim yok. Tamamen teknik açıklamak da istemiyorum. Hadi bunları geç daha işin uzak mesafeli satış sözleşmesi vs gibi yönleri var. Ne yapacağımı bilmediğim için erteleyip duruyorum.

Bunlar bir yana sosyal medyaya da hala bir şey eklemedim. Çünkü onlara da ne yazacağımı nasıl bir yol izleyeceğimi bilmiyorum.
Fak det şit.

Siteyi bitirmek için 15 Ağaustosu son tarih olarak belirlediğimi bile unuttum. Tezgahı kurduktan sonra üstünde iyileştirmeler yaptım yaklaşık 1 günümü aldı. Ancak özellikle mevcut üretim akışına yeni tornayı nasıl entegre ederim, hangi kalemle nasıl çalışabilirim gibi şeyleri çözmek daha çok zamanımı aldı. Sonunda bir oturuşta bir yüzüğü ne kadar sürede yapabiliyorum diye test yaptım. 3,5 saat çıktı ancak ortalaması 3 saat olur sanıyorum. Fotoğrafını da çekeyim diye aynı gün baya uğraştım onun da akışını oluşturdum. Şu anki üretim ve çekim akışı sonucunda içime sinen sonuçlar çıkıyor.

Her ne kadar direk satışa başlayıp bu mükemmele getirme aşamasını satışa devam ederken yapmam gerekse de sanırım biraz kendime ama  özellikle ürüne güvensizlikten bu kadar uzattım. Sonuçta kendim o kadar para verip aldığım "el yapımı" bir yüzüğün böyle kalitesiz çıkmasını istemezdim.

Şimdi ürün modellerini belirleyip, mevcut yüzüklerin fotoğraflarını çekip siteye yoğunlaşıyorum.

Nihayet torna aldım. En baştan almalıydım geç bile kaldım. Hep ayrı bir çalışma masam olsun istiyordum. Tüm malzemelerini aldım, 1 gün boyunca uğraşıp tam istediğim gibi çalışma ortamı kurdum. Sadece bu ikisini yapmak bile aşırı rahatlattı. Sıra diğerlerinde.

Şimdi, bundan sonra yapmam gerekenleri burada sıralayıp, bitirdikçe üstlerini çiziyorum!

1. Torna satın al.
2. Tezgah kur
3. Ürünler
1. 10 adet yüzük modeli belirle ve üret.(3 tane kaldı)
2. Yüzüklerin fotoğraflarını çek, düzenle, hazır hale getir. (Hazır olanlar yüklendi)
3. Ürünlerin isimleri olacak mı? Olmayacaksa başlıklar nasıl olacak belirle.
4. Shopier'e ürünleri yeni fotoğraflarla birlikte ekle.
5. Sitenin tüm eksiklerini bitir
1. Anasayfasındaki Slidera konulacak görsel bul ve yazısını hazırla
2. Hakkında sayfalarını hazırla, gerekirse alakalı fotoğraf çek.
3. inlay konumları ve genişlik seçeneklerini belirten çizimler hazırla.
4. Ürün sayfalarında
1. kargo, iade gibi konuları anlatan yazıları hazırla.
2. tüm ürünlerin açıklamalarını hazırla
3. yüzük namarasının nasıl ölçüleceğini anlatan yazıyı hazırla.
5. Siteyi baştan gözden geçir, satışa hazır olduğundan emin ol!
6. Sosyal medya
1. Sosyal medyalara özel dış mekan veya model çekimi yap
2. Sosyal medyalarda ürünleri paylaş.

Şimdi neler oldu kendime özetlemek istiyorum. Nisanın ortasında askerden döndüm, döner dönmez hastalandım 1 hafta evden çıkamadım hiçbirşey yapamadım. Evden çıkamamak baya moralimi çökertti ve katlarnarak büyüdü, iyileştikten sonra da evden çıkmak istemedim. Yalandan kpss'ye girdim. Hadi artık yüzük yapıp satmaya başlıyorum dedim ve çalışmaya başladım. Ancak Haziranın başında Paypal Türkiyeden çekildi ve yüzükleri yapsam bile birincil ödeme alma seçeneğim ortadan kalktı, bu daha çok moralimi bozdu.

Haziran boyunca ara ara çalışmaya devam ettim sanırım. Bir yandan da ödeme alma yöntemlerini araştırıyorum tabi. GoShopier'i buldum tamam bununla devam edicem dedim. Başka bir site üstünden satış yapma seçeneğini bir süre ertelediğim için site kurayım dedim. Her halükarda kuracaktım zaten.

Elimdeki ürünlerin fotoğraflarını çekeyim hemen dedim. Yakın plandan hepsi bok gibi gözüküyormuş onu farkettim. Ya da ben çok mükemmeliyetçiyim ondan öyle geldi. Tamam yeniden yapayım hepsini daha da özenerek dedim. Bu arada site üstüne çalışmaya başladım ancak zaten hafif depresifken bir de sitede karşıma çıkan zorluklar iyice bunalttı beni.

Karşıma çıkan her zorlukta bu sıkıntıların fiziksel etkilerini de hissetmeye başladım. Belki daha önceden de böyle sıkıntılıyken oluyordu ancak artık daha net fark edebiliyorum. Mesela can sıkan bir engelle mi karşılaştım, direk kollarımda uyuşma başlıyor, yaptığım işin üstüne gitmem gerektiğini bilmeme rağmen o an bırakıp oyalanmaya başlıyorum ve belki 1 hafta sonra tekrar o işe başlıyorum.

İşte böyle böyle tam 2 ay geçti. Bu süre içinde belki de yapacağım işin tutup tutmayacağını görmüş olacak başka alanlara yönelecektim. Ancak hala pes etmiş değilim. Buraya bunları yazmamın nedeni de bu. Yaptığım ve yapacağım işleri buraya yazarak kendimi motive edebileceğimi hissettim. Hem bu blogumun da yüzüne bakmış olurum biraz, özlüyorum burayı.

Böyle şeyleri beklenmedik anda bulmayı sevmiyorum. Harici harddiskleri düzenliyordum. 3 sene öncesinden kalma telefon yedeklerimdeki fotoğraflara baktıktan sonra ne gerek varsa düşünmeden thumbnails klasörüne girdim. Küçücük fotoğrafta unuttuğum o yüzü gördüm, hemen kapattım. Biraz daha dolaştıktan sonra fark ettim ki artık o kadar etkilemiyor. Aslında etkilemediğinin de farkındayım uzun süredir ancak seni öylesine kıran birisini görünce beyin ister istemez tepki veriyor. Geri dönüp sakin sakin tüm fotoğraflarına baktım. Önceden düşününce bile nefret edercesine sinirlenirken şimdi hiç bir şey yok. Mantıken düşününce bir şeyler hissetmeli insan değil mi? Yok. Sonra o zamanlardan kalan whatsapp konuşma yedeklerini buldum, sadece hoşçakal ile biten sonunu okudum. Şu an sadece üzgün hissediyorum. O konuşmayı yapan versiyonuma üzüldüm, tüm yaptığım hatalara üzüldüm ve keşke tanışmasaydık diye düşündüm istemsizce.

Diğer blogumun taslaklarında aşağıdaki paragrafı buldum. Zamanında böyle hissedip bir an dışarı vurmak için yazmışım, sonra orada yayınlamaktan vazgeçip silmeye de kıyamamışım.
Üzüldüm be...


İnsan sevememekten korkar mı hiç? Korkuyorum ben. Bir an geliyor, nerden geliyorsa aklıma, zamanı geldiğinde, O karşıma çıktığında sevememekten korkuyorum. Yıllar önce içimde öldürülen şeylerin onunla canlanmamasından korkuyorum. Bana yaşatılanları yaşatmaktan korkuyorum…

Yalnızım. Çocukluğumdan beri gerek kendi tercihlerim gerek hayatın ilerleyişiyle genelde yalnızdım. 2. sınıftayken kendi gölgemle konuştuğumu hatırlıyorum. Halbuki lojmanda bir sürü arkadaşım vardı. Oynayacak kimse olmadığında tırmanıp meyvelerini yiyebildiğim küçük bir ormanım vardı. Diğer çocuklarla takılmaktansa ağaçların üstünde olmayı daha çok seviyordum belki de.

Ancak dışarıdayken yalnız başıma bir şeyler yapmayı hiç sevmiyorum. Mesela yarın atlayıp arabaya tuz gölüne gitmek istiyorum. Bir keresinde yapmıştım bunu, çok sıkılmıştım. Gel gidelim dediğimde benimle gelecek arkadaşım yok ve bu çok yalnız hissettiriyor. Çok arkadaşlı, en azından yakın bir arkadaş grubu olan biri değilim. Bir zamanlar öyleydim ancak hayat ilerledikçe böyle şeyler değişiyor. Yakın arkadaşım diyebileceğim bir veya iki kişi vardır hatta. İnsanlarla zor anlaşan biri değilim ama çevremdeki her insanı da birlikte takılacak kadar sevemiyorum. Hatta takılmayı bırak sosyal medyada bile insanların saçma sapan davranışlarını görüp sinirlenmemek için çevremi dar tutuyorum.

Sanırım hayatım boyunca böyle yalnız olduğum için sevdiğim kızı gerçekten seviyorsam ciddi bağlanıyorum, özlediğimde gerçekten özlüyorum, ayrıldığımızda gerçekten yalnız hissediyorum. Ancak ayrılıkların üstesinden gelme hızımla da hep kendimi şaşırtıyorum. Eminim bilseler onlar da şaşırırlardı zira hep "çok kötü olacağından korkuyorum" muhabbeti çevirdiler. Bunun üstüne düşünmüştüm önceden, sanırım yalnızlığa cidden alışık olduğum için, beni bırakanlar hep onlar olduğu için kısa sürede "diğer insanlar"a dönüşüyorlar ya da bana kısa geliyor bilmiyorum.

Yarın gerçekten bir yerlere gitmek istiyorum. İçinde film olan makinemi ofiste bıraktım, bu birinci mazeretim. Birlikte gidip gördüklerimi gösterecek, aklıma gelenleri paylaşacağım bir arkadaşım yok, bu da ikinci mazeretim.

Son sevgilimden ayrılalı ne kadar olduğunu hatırlayamıyorum, bir veya iki yıl sanırım. Ondan sonra biri daha vardı ama ondan yazılarımda hiç bahsetmedim, ciddi bir ilişki değildi, zaten çok da sürmedi. Ofistekiler soruyor "kız arkadaşın yok mu, gel sana bi kız bulalım" diye. Gel sana kız bulalım nedir yahu, direk karşı cinsi aşağılayıcı bir ifade gibi geliyor bana hep. Sevgilim olmaması değil, sevebileceğim birini bulamadığım için yalnız hissettiğim zamanlar çok oldu ama artık yalnız hissettirmiyor pek. Belki öncekilerin açtığı yaralar yüzünden belki de cidden önemli yönlerimin uyuşacağı birini bulmamın zor olduğu gerçeğine alıştığım içindir. "I'm just fine" demek istiyorum bu konuda.

Yani hayatımın geneline bakacak olursak yalnız olduğum zamanlar olmadıklarımdan çok daha fazladır ve bu yüzden yalnızlığa alışığım. Çok şükür aile tarafında böyle bir yalnızlığım olmadığı için mutluyum.

O değil de yarın yine evde oturcam, resmen forever alone'um ya.

2011 Mart'dan bu yana sadece 100 yazı yazabilmişim. O arada sanırım hayatıma 3 kişi girdi çıktı, tumblr açtım derken bu kadar az olması normal tabi. Zaten sevgilim varken yazamayan biriyim ben. Böyle 50 yazıda bir blogla alakalı bişeyler yazıyordum ama işte yazcak bir şey yok haliyle. Burayı yakın arkadaşlarım bile takip ederken onlar da takip etmez olduğundan sadece içimi boşaltmak istediğimde hep geri dönebileceğim bir yer olarak güvenli bir mağara gibi oldu burası. 900'e ne zaman varıyoruz bakalım.

Bugün doğum günüm ve ben kaç yaşında olduğumu hep unutuyorum. Yılları kolay takip edebilen biri değilim ama sürekli tekrar eden bir tek bu var. Önceki doğum günlerimi düşünerek geriye gidebiliyorum biraz, o yönden yardımcı oluyor.

Ne istiyorum biliyor musun? Hep bir gün güzel bir başlangıç noktası bulup onun üstüne güzel olmasa da bir hikaye yazmak istiyorum. Her seferinde kendi ruh halimle alakalı şeyler yerine herhangi bir konuda hikaye yazabilmek istiyorum. Belki bir gün adam gibi bir senaryo yazacak seviyeye gelirim diye hayal ediyorum. İşin garibi yazmayı bu kadar çok sevsem de benim için en büyük motivasyon yatak ve laptop. Yatakta otururken kucağımda laptop ile saatlerce yazabilirim gibi geliyor. Ancak masaüstünde böyle değil, soğuk geliyor. Belki yataktayken cidden sıcak olduğum içindir. 

Bazı şeyler var zihnimin derinliklerinde. Onları gömmek için ben uğraşmadım, aksine bunu yapmam için tiksindirildim onlardan. Şikayetçi de değilim bu durumdan aslında. Zaten o derinliklere yollayacaktım ama belki daha yavaş olacaktı.

İnsan çok garip, kötü hissettiği zamanları özleyebiliyor. O duyguların yoğunluğu yüzünden onlarla bir çeşit bağ kuruluyor sanırım. Aslında hayır, aynı duygular yüzünden değil. Ben sadece böyle karamsar olduğumda yazabiliyorum, yazmaktan zevk alabiliyorum. Şimdi de yıllardan beri ilk defa yatakta laptopum ile yatarken bir şeyler yazmak istiyorum ama olmuyor. İşte bu yüzden kötü hissetmek istiyorum, kendimi kandırmaya gerek yok. Bunu itiraf edince de tüm şevkim kaçtı ama sürekli yazmak istiyorum.

Aynı duygular yüzünden değil dedim ama ciddiyim o depresif zamanları özleme konusunda. Özleme gibi de değil, dedim ya bir çeşit bağ kuruyorsun o ruh haliyle. Sonra bir şeyler oluyor alışıyorsun o haline ve unutmaya başlıyorsun. Hatta öyle bir seviyeye geliyorsun ki unuttuğun şeyler hakkında hayal kurarken yakalıyorsun kendini, sonra kendine geliyorsun, uykun kaçıyor bari yazı yazayım diyorsun. Sonra ortaya böyle darma dağınık yazılar çıkıyor.

Cidden, yayınlamasam bile olur bunu aslında.

"Şurada çalışsam ne güzel olur" diye başka bir şirket için hayal kurduğumu hatırlamıyorum ama şaka maka bu hayali sadece benim değil başkalarının da kurduğu bir şirkete gidiyorum lan! Saatlerce süren mülakatlardan ve şu anki iş yerimden aldığım yıllık izinin içine gizlediğim birkaç günlük deneme süresinden sonra işi kaptım.

Neredeyse her haliyle memnun olduğum işimi bırakıp riskin kucağına atladım. Doğru karar verip vermediğimi bilmiyorum. Belki de biliyorum ama görmek istemiyorum, zaman gösterecek. Hayalini kurduğum işin peşinden hazır beni böyle kritik karar almaktan alıkoyan insanlar veya durumlar da yokken koşmazsam (uzun vadede sonuçlarını tam kestiremesem de) ilerde pişman olacakmışım gibi hissediyorum. Risk alabilme fırsatını kaçırmak istemedim yani. Çünkü benzer bir fırsat tekrar karşıma çıkacak mı, çıkınca o riski göze alabilecekmiyim bilmiyorum. Bir de artık zor şeylerin üstüne üstüne gitmeyi seviyorum sanırım.

Her şey monoton ilerlerken şu an kendimi o kadar değişken bir duruma soktum ki kendimi sürekli geliştirmekten başka hiç bir seçeneğim yok. Olmasını da istemiyorum çünkü yeni işim bunu gerektirmese bile yeni şeyler öğrendikçe yükseldiğimi hissediyorum, bunun tadını alınca da bırakmakta zorlanıyorsun. İnsanın hayatta kazanabileceği en değerli şeylerden biri olan "bilgi" sonuçta. Hatta zaman harcayarak öğrenildiği için zamandan bile değerli. Bu bilgiler belli bir seviyeye ulaşınca ortaya bir şey çıkarma dürtüsü oluşuyor ve bu sefer bunları gerçekleştirebilecek fırsatım olacağını düşünüyorum. Bunun için eskisi gibi gün boyu götümü yayarak oturma kıvamına gelmekten kaçıp sürekli diken üstünde, sürekli bir şeyler öğrenip düşünmeye zaman ayırmak istiyorum.

İnşallah tüm bu hayallerimi gerçekleştirebilirim. İnşallah pişman olmam...

Hayırlısı.

Bilgisayarın derinliklerinde son 4 yıllık msn konuşmalarını buldum. Hepsini hızlıca gözden geçirdim, o insanların çoğuyla artık konuşmadığım gibi kimisinin de kim olduğunu bile hatırlamıyorum. O kadar ilginç ki... Okuduğumda 1 yıl önce çok etkileneceğime emin olduğum şeyler şimdi çok sıradan geliyor. Birkaç yıl öncesiyle şimdiki düşüncelerim arasında bu kadar fark olması şaşırtıyor beni. Şaşırmak anlamsız ama işte karşında o zamanki düşüncelerini görünce elinde olmuyor.

Bir zamanlar hayatımın merkezinde olan insanla yaptığımız konuşmaları, tartışmaları okuyana kadar öyle şeyler yaşadığımı bile unutmuşum. Bunu daha önce de benzer şekilde fark etmiştim. Hani insan "neden sürekli aynı hataları yapıyorum" diye soruyor ya, işte bu yüzden sanırım. Hatırlaman gereken tecrübeleri de Onunla birlikte hafızanda bastırırsan aynı yollardan gidip aynı hataları işlersin, bu kadar basit.

Yalnız sırf hatıralarımdan çağıramadığım anılar barındırıyor diye silmek istemiyorum. Beynimin yedeğini silecekmiş gibi geliyor ama yine de silerim. Oturup hepsini baştan okuyacak değilim ne de olsa.

Bazen o kadar sıkılıyorum ki depresyona girdim zannediyorum. Belki gerçekten de depresyondayımdır. İşe gidiyorum, hiçbir şey yapmadan dönüyorum. Belki elimde beni heycanlandıracak bir proje olmadığındandır. Sorsan elimde 3 ayrı yapılacak listesi var ama hiçbirini yapmak istemiyorum. İstediğim zaman da ise yapmam gereken başka işler yüzünden başlayamıyorum. Bu yüzden o yapmam gereken işi de savsaklıyorum, boşa vakit geçiriyorum. İşten çıkıp eve gelince de vakit öldürmekten başka hiçbir şey yapmadığım gibi bazen vakit bile öldüremiyorum. Artık oyun oynamak da o kadar zevk vermiyor.

Bunları da geçen gün işten çıkarken arkadaşa "hiç eve gitmek istemiyorum, hiçbir şey yapmak istemiyorum. Bu ne lan depresyona mı girdim yoksa ben" dediğimde farkettim. Depresyon diyince aklıma çok üzülecek bir şeylerin olması yüzünden hiçbir şey yapmak istememek gibi şeyler geliyor aslında ama öyle çok üzüleceğim bir şey de yok çok şükür.

Asıl sorunum amaçsızlık heralde. meh...

Kendimi bu duruma nasıl soktuğumun farkındayım. Beklemediğim bir anda karşıma çıkan web üstüne bir işe "yaparım" diye başvurdum ve süpriz gibi kabul edildim. Ancak yaparım diye değil "yapıyorum" diyebildiğin işe başvurmak gerekmiş.

Aslında çok garip, böyle neredeyse her karşılaştığım konuda 1 saat araştırma yapıp sonra yapmaya girişip yaparken gecen sürenin yarısını da araştırmayla geçirir olmuştum. Resmen kendimi geliştirmem için para ödüyorlar. Bunun da farkında olduğumdan yeri geldiğinde fazla mesai demedim geniş geniş çalıştım.

İşe gireli 1 yıl oldu yalnız şimdi düşünüyorum da 1 yıl boyunca birilerinden çok çok az yardım alarak ilerledim, ne gerekiyorsa kendim araştırdım. Ancak araştırarak edinilebilen bilgiden ziyade yeni bir alanda işe başlıyorsan sana o alanda deneyimli biri lazım. İşin inceliklerini, en mantıklı yollarını bilen biri olmalı ki internetten alamayacağın bilgileri alabilmelisin. Böyle biri yok tabi bende hala. Benden ne isteniyorsa, ne yapıyorsam hep kendi kendimi geliştirerek ilerliyorum ki aslında bu bir bakıma akıl hocasına sahip olmaktan daha değerli. Daha çok vakit alıyor evet, yaptığım işler de kusursuz olmuyor ama kendimi geliştirirken resmen en taşlı yoldan ilerliyorum. Tabi işverene karşı bu konularda, nelerde zayıf olduğumda, gayet dürüst olduğum için onlar da ben de memnunuz şu durumdan. Yok o kadar memnun değiliz tabi ama idare ediyoruz.

Yine de bazen sıkılıyorum lan ingilizce okumaktan. Mesela şuan hostingimizi değiştiricez o yüzden araştırdım reseller hosting aldım bir tane, nasıl kullanılacak ayrıntıları neler öğrenmek birkaç saat alacak ama çok sıkılıyorum lan. Yani şimdi sistemi inceliycem de bilmediklerimi araştırcam da wuhuu beybi... Cumartesi akşamı yapıyorum bunları ki pazartesine wordpresi lokalden bu servera migrate etmem gerek. Yaparım yapmasına da işte birine abi reseller hesap kullandın mı hiç şunun olayı ne diye sormak çok daha kolay işte, onu diyorum.

Yapabilirim diyordum kendime, yapabiliyorum da zaten ama başından beri yapıyorum diyemediğim için yavaş ilerliyorum. Yine de geçen zamanda anladım ki benyapıyorum diyebilsem bile gerçek manada hiç içime sinmeyecek bu. Çünkü ben fotoğrafta da böyleydim, kendi çektiklerimi hiç beğenmeyerek en iyiye en kusursuza sürekli ilerlemeye odaklıyordum kendimi.


Yazıyı da buraya kadar okumuş olan biri varsa oyalanmak için yazdığımı artık anlamıştır sanırım.

O değil de ben ne öğrendiğimi. ne yaptığımı ettiğimi yazmak için blog açıcaktım o noldu ya? Unutmuyum bunu bak.

Bayadır yazmıyorum da, yazmama gerek yokmuş. Şey gibi, hani böyle sağlığı, mutluluğu kaybedince farkedersin ya, aynı bunun gibi yazmaya ihtiyacım olmadığında aklıma bile gelmiyor. Ben anlatamadım sanırım ama anlaşılmıştır.

Hazır yazıyorken araya birşeyler kaynatayım bari.

Keyif kaçıranların üstüne başka keyif kaçıranlar daha çıkıyor arada ama 1 gün sürüyor verdikleri rahatsızlıklar. İnsanları daha kolay siler olmuşum ben. Bir insana vereceğim şansların sayısının çok azalması insanlara güvenimin çok azalması anlamına gelmez mi? Ben bunun olmasını hiç istememiştim... neyse.

Bir de, aynı bıkkınlıktaki iki insanın birbirlerinden çekinmeleri dışardan bakınca hüzünlü olabilir ama içerden bakınca çok çaresiz be.

Lan olum! Önce senin için o yönde bir şey düşünmüyorum gibi "friendzone" muhabbetleri çevirip sonra ben aşık oldum demek nedir ya? Yemin ederim düzgün insana denk gelemiyorum. Arkadaş olayım, normal muhabbet edeyim dediklerim bile 1-2 aya bu yüzlerini göstermeye başlıyor. Hayır nerede yanlış yapıyorum da böyleleriyle karşılaşıyorum onu da anlamıyorum ki. Kınamak da istemiyorum sonra benim başıma geliyor aynısı ama cidden bu nedir ya. Şaka diye kıvırması bile yetmedi tüm keyfim kaçtı be.

Şaka maka ben “hoşlandığı kızın yanında aptallaşan adam” olmuşum ya lan! Normalde ilişki içindeyken etrafımdakileri görmem ama şimdi çıktım ve kafamı temizleyip kendime gelince etrafımdakilerin farkına vardım. Vardım varmasına da arkadaş herkesin mi sevgilisi olur lan! Bak 100 kişilik şirket diyelim, 30 tanesi erkektir ve ben bunu diyebiliyorum, düşün artık. Zaten iş dışında sosyal hayatım yok denecek kadar az. Bir de bunun üstüne hoşlandıklarımın çoğunun zaten sevgilisi var veya bana göre değiller. Pazardan mal seçermiş gibi çirkin oldu böyle diyince de.

Önceki deneyimlerimden aldığım derslerden sonra zaten sevgilisi olanla muhabbetten kaçıyorum ben. Böyle diyince de Scrubs’ın bir bölümünde JD’nin yüzük takan kadınları görmediğini fark ettiği bir bölüm vardı o geliyor aklıma sürekli. Ben de eğer sevgilisi olduğunu öğrendiysem anında siliyorum kızı, anca merhaba merhaba.

En son ilk gördüğüm andan beri çok tanıdık gelen birisi vardı. Sessiz sakin bir şey bu ya derken aslında nasıl eğlenceli olduğunu gördüm. Üstüne sevgilisinden ayrıldığını öğrendikten beri her gördüğümde ne yapacağımı şaşırıyorum arkadaş ya. Her zamanki gibi akışına bırakıcam da ne zaman aynı ortama girsek mallaşıyorum ona bir şey yapmak lazım işte.

Bir aya yakın bir süredir friendzone savaşı içindeyim ve sanırım ben kazandım. Karşı taraf gerçekten ne düşünüyor, geyiğine mi yapıyor net şekilde anlayamıyorum, o yönden özürlüyüm zaten, ama benim düşüncem arkadaşlıktan öteye hiç gidemedi, gitmesini de pek istemedim sanırım. Neyse, aralıklarla süren karşılıklı en “friendzone”a yollama ataklarından sonra son sözü ben söylediğimden kendimi kazanan ilan ediyorum, utanmadan.

Her ne kadar işyerinde arkamızdan “iyice yakınlaştı bunlar, ikisinin de sevgilisi yok zaten” diye dedikodular çıksa da hayatım boyunca olduğu gibi iyi anlaştığım insanlarla olaylar ilerliyor ve sonunda hepsini kaybediyorum, tekrar aynı şeyleri yapmaya hiç niyetim yok.

Ancak şöyle bir durum var, onun departmanından başka birine çok fena olmasa da baya bir kafayı takmış durumdayım ve bu savaştan sonra hala “çok yalnızım” demesi yüzünden falan yardım da isteyemiyorum. Normalde zaten istemem de aynı ortama girmek zor oluyor asıl sorun bu işte.

Bazen garip ruh hallerine giriyorum. Depresyon gibi desem değil, daha çok bunaltı gibi hissettiriyor. Böyle yapılacak bir şeyler varmış da yapamıyormuşum veya üşeniyormuşum gibi. Ancak bunun asıl adı heyecan sanırım. Sürekli bir heyecan hali, bir şeyler yapmam gerekiyormuş hissi… Dışım sakinken içimde hiperaktif bebeler tepiniyor adeta.

Bunu tetikleyen bazen bir film oluyor, bazen bir insan oluyor… net bir şey yok sanırım. Ancak ne kadar heyecanlandırırsa heyecanlandırsın sonucunda bir şey çıkaramadığımdan bu bunaltı hissi çıkıyor meydana ve en çok etkili olan bu his maalesef.

Resmen kafan kabarmış, dışın çömelmiş gibi oluyorum böyle zamanlarımda ama yine de sürekli bir şey hissetme halinde olduğumdan iyi sanki?

Düşününce şaşırıyorum, yanımda bana yakından destek olacak kimse yokken hiç kurtalamam sandığım düşüncelerden ve ruh halinden o kadar kolay kurtuluyorum ki. Şaşırmanın yanında rahatsız bile ediyor biraz.

Kısa süre dediysem en az ilişkilerin iki katı kadar bir süre oluyor bu ama yine de kısa geliyor işte.

Aslında yazmak istemiyorum. En sonunda başından beri bunu istediğimi anlayabildim. Ben aylardır düşündüklerimi aslında yazmak istemiyorum. Ben bu konuda yazmak istemiyorum. Bazı şeyleri tahminimden daha çabuk üstümden atmama rağmen kendi kendime yazmalıyım diye eziyet ettim. Ancak ben sinirle bir şeyler yapmak istemiyorum ki. Ne yaptıysam hayırlı bir sonuç çıkmadı bunlardan. Bu yazılarda yazacaklarım da sinirli olacaktı. Ben asla istemedim böyle yazmayı. Ben asla nefret edercesine suçlamaları, içimdeki tüm sitemleri yazıya dökmek istemedim aslında. İlk zamanların acısıyla düşündüklerimi ve önceden göremeyip düşünürken fark ettiklerimi, bunların bende biriken yükünü boşaltmak için "yazmam gerekiyor, kendimi rahatlatmam gerekiyor" diye o kadar şartlandırmışım ki kendimi bunu anlamak istemedim.

Alakasız bir anda aslında yazmak istemediğimi fark ettiğimde o kadar rahatladım ki... Yazmama gerek yok, "her şey" beynimde gereken yerlerinde unutulana kadar bekleyecek.


Evet, yazmak istemiyorum ama istediğimi bildiğim birkaç şey var;
Ben, hayatımda hiç bir anda kendimi bu kadar utandırmadım, hiçbir zaman gururumu bu kadar hiçe saymadım, hiçbir zaman. Ancak bir an geldi ki kaybedecek bir şeyin kalmadığı an. İşte o anda kendimi cezalandırmak için bu kadar düştüm, onurumdan başka her şeyi harcadım. Kendime ettiğim "zulüm" zaten geri dönülmez şekilde mevcuttu. İşte o anda kendimi tamamen silip yerime yenisini yazmak istedim. Şuan kendimi düzeltebilmenin gücü olmasa ve bu verdiğim kararın dolaylı yoldan bana gösterdikleri olmasa ne durumda olacağımı hayal bile demiyorum. Zaten artık "olasılıkları" da görebilmeyi unuttum.

Bu kendimi silme anında başka birini bencilce rahatsız ettim. Öyle bir haldeydim ki geçmişte nasıl biri olduğumu unutmuştum. Şimdi komik geliyor böyle söyleyince ama hala hatırlayamıyorum ben bunu. Bunu en iyi bilebilecek, o geçmişte en yakınımda olan insanı, ilişkimi bıçak gibi kesip yıllarca "gerçekten" aramadığım o insanı bencilce arayıp resmen geçmişi hatırlaması için rahatsız ettim. Kendimi en çok utandırdığım anlardan biriydi bu. Okuman pek olası değil sanıyorum ama özür dilerim senden, gerçekten.


Şimdi ise hiçbir şey hissetmiyorum. Hiçbir şey için hiçbir şey hissedemiyorum. Ne de olsa defterin ölümünü görüp ölmedim mi?

Yazmaya başlayacaktım, nihayet. Sonra yine durdum. Beynimde dolanan tüm düşünceler, kalbimdeki tüm duygular öyle karışmış durumda ki. Ben bunları sıraya koyup öyle yazabileceğimi sandım. Mümkün değil böyle bir şey yapabilmem, sonunda anladım. Yazıcam, ancak şimdi değil. Bugün daha önemli işler var.