NESNEL İLETİ

Kendimden kaçmaya çalıştım, kendimi bulup döndüm. 

Bulduğum da hiç hoşuma gitmedi…

Son zamanlarda kendimi çok rahatsız hissediyordum. Belli nedenlerin dışında anlamadığım hisler düşünceler de batmaya başlamıştı. Hiç huzurlu değildim, uyumak istemiyordum, sırf uykuya dalarken beynimin çalışıp da düşünmesine fırsat vermemek için kendimi geç saatlere kadar oyalayıp yine de isteksizce yatıyordum. Sabahları da beynimi boş bırakmamak için oyunlara verdim kendimi. Zaten 2-3 hafta önce aman kendime geleyim de öyle başlarım diye bıraktığım derslere de çalışırken düşüncelere dalıyorum diye başlayamaya korktum. Artık oynayacak oyun da kalmayınca ve çalışmam gerektiği halde çalışamayınca düşünmemek için beynimi aldırma kıvamına geldim. Normalde düşünmek istemediğim konuları rahatça bastırıp unutabiliyorum ama bu sefer sanki düşünceler fiziksel olarak saldırıyormuş gibiydi, bastıramadım bir türlü. İşte bu tam sırada ihtiyacım olduğunda gelip halimi sormayan adamın sanki hiçbir şey olmamış gibi “abi doğum günümde İstanbul’a gidelim mi?” sorusuyla iyice yerimde duramaz hale geldim.

Bulunduğum yerden ayrılıp tüm bu huzursuzluklardan kaçmak istedim. O an kaçmak için ilk aklıma gelen yer ablamın yanı oldu, hemen aradım geliyorum dedim koşarcasına gittim. İlk gün yeğenle oynadım, ortam değişikliğinin ferahlığının tadını çıkardım. İkinci gün ablamlar mesaiye gittiğinde evde tek başıma kaldım, hadi artık ders çalışayım dedim. Bilgisayarımı bile almamıştım orada kendimi her şeyden tecrit edeyim kafamı toparlayıp ders çalışayım diye. Lan olm sen değil miydin düşünmemek için kendini oyalayıp duran? Ben kitaptaki yazıları okuyorum ama kafam uçtu gitti, kendime geldiğimde evimde bile olmadığım kadar kötü haldeydim. En kötüsü evimdeyken annemle babamın evde olduğunu bilmenin verdiği rahatlık burada yoktu. O an adeta uyuşturucu arar gibi evdeki tek kafamı dağıtabilecek şey televizyona koştum. Sonraki birkaç gün başından kalkamadım, sürekli nasıl evden kaçacak kadar kötüye gidebildim diyip durdum. Bloga bir şeyler yazayım, okuyayım dedim ama ablamın laptopından bloggera erişemedim, admin yetkileri olmadığından da düzeltemedim, o da öyle içimde patladı. Ablamlar evdeyken sanki hiç böyle depresif bir insan değilmişim gibi mutluydum ama sabah kocaman eve yapayalnız uyanıp kendime gelince tekrar eski halime dönüyordum.

Sonra bir gece yatakta yarı uyanıkken eah yeter lan diyip saldım beyne düşünceleri beni rahatsız eden ne varsa düşündüm. O kadar kısa sürmüştü ki şaşırdım. O an anladım aslında kaçtıklarım kendime itiraf etmek istemediğim, bastırdığım parça parça düşüncelermiş, Düşünüp de kötü olduğum zamanlarda sadece onları birleştiriyormuşum. Onlardan başka çok şey düşündüm, çok üzdüler ama o an çok da rahatladım. Sürekli kafamın içinde taşıdığım, istemsizce oluşan düşüncelerden kaçmanın aptalca olduğunu geç de olsa anladım. Yine de düşünceler hala rahatsız ediyor ama kontrolsüzce kaçmaktansa sakince düşünmemeyi başarabiliyorum. Onu da yapamayınca üstüne gidip inadına düşünüyorum. Sonraki günlerde o yalnızlıkta kendimle ilgili aklıma ne gelirse düşündüm, baya üzüldüm ama fark ettiklerime rağmen bir sonuca varmadım. Bu kadar yol kat etmeme rağmen hala huzursuzdum, bu sefer de hiçbir olumsuzluk olmasa da oradan kaçıp evime gelmek istedim. Keşke otobüs biletini daha erkene alsaydım diye düşünüp durdum. Apartmanın önüne vardığımda geri dönüp başka yerlere kaçmak istedim, o an anladım neden böyle hissettiğimi.

Yalnız beni en çok üzen şey 1 hafta boyunca ne internette gözüktüm ne telefonda haberleştim, herkesle irtibatı kesip birden kaybolmama rağmen bunu Kutay’dan başka hiç kimsenin fark edip hatırlamamasıydı.

Tamam, yalnızlığı hiç özlememiştim ama bu kadarını da beklemiyordum...