779

Ne biliyor musun? İçimde her şey yerli yerindeyken küçücük bir şeyin, bir duygunun, bir insanın başka duyguları, anıları tetiklemesini sevmiyorum.

Aylardır uykudaymışım ve şimdi uyanmışım gibi veya anestezinin etkisinin birden geçmesi gibi yeniden hissetmeme yol açmasını sevmiyorum.

Sonra tüm bunlar olurken bir otel odasında yalnız başıma otururken göğsümün tam ortasında patlamış ama basıncı dışarıya çıkamayan bombanın etkilerini gidermek için ne yapacağımı şaşırır durumda buluyorum kendimi, kesinlikle bunu da sevmiyorum.

"Yalnız" olmayı sevdiğime inandırıyorum kendimi çoğu zaman, belki küçük yaştan beri genelde yalnız hissettiğimden kolay oluyor ama kendimi sürekli bir şeylere inandırmayı da sevmiyorum.

Tüm bunların çözümünün aslında şaşılacak kadar kolay olmasına rağmen o kadar da uzak ve belirsiz olması.

Ya da ben her şeyi bambaşka yorumluyorum…

2 Yorum: