779
Ne biliyor musun? İçimde her şey yerli yerindeyken küçücük
bir şeyin, bir duygunun, bir insanın başka duyguları, anıları tetiklemesini
sevmiyorum.
Aylardır uykudaymışım ve şimdi uyanmışım gibi veya
anestezinin etkisinin birden geçmesi gibi yeniden hissetmeme yol açmasını
sevmiyorum.
Sonra tüm bunlar olurken bir otel odasında yalnız başıma
otururken göğsümün tam ortasında patlamış ama basıncı dışarıya çıkamayan
bombanın etkilerini gidermek için ne yapacağımı şaşırır durumda buluyorum
kendimi, kesinlikle bunu da sevmiyorum.
"Yalnız" olmayı sevdiğime inandırıyorum kendimi
çoğu zaman, belki küçük yaştan beri genelde yalnız hissettiğimden kolay oluyor
ama kendimi sürekli bir şeylere inandırmayı da sevmiyorum.
Tüm bunların çözümünün aslında şaşılacak kadar kolay
olmasına rağmen o kadar da uzak ve belirsiz olması.
Ya da ben her şeyi bambaşka yorumluyorum…
2
Yorum
|
Salı, Ağustos 14
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
|