NESNEL İLETİ

Otobüste yer verdiğim yaşlı insan, neden bir teşekkürü çok görüyorsun? Sanki ben yer vermesem sana yer veren çok da otobüslerde hiç ayakta kalmıyormuşsun gibi havalar falan? Yorgun, dalgın ve cam kenarında değilsem ya da otobüsün diğer ucunda değilseniz hepinize yer veriyorum ben, siz niye teşekkür etmiyorsunuz? Tipimi mi beğenmiyorsunuz ki? Öyleyse anlarım çünkü otobüste yanına en son oturulan insanım ben. Madem bir teşekkür bile etmeyeceksin oturma o zaman! Benim görevim mi sanki sana yer vermek? Değil ama size yer verince mutlu oluyorum, otobüsün kahramanı oluyorum, türümün tek örneği gibi hissediyorum. Sonra sen böyle sanki ben oradan kalkmamışım, sana yer vermemişim gibi pat diye oturunca da pişman oluyorum. Keşke sana yer vermeseydim de başka bir yaşlının binmesini bekleseydim boşa harcadım yerimi diye kendimi yiyorum. Görüyor musun bana neler yaptığını ha?!

Ancak bir de “aman evladım zahmet etme sen otur” diye itiraz edenler var. Onlar canım benim. Gülümserim, olsun siz oturun derim, hatta ben de ısrar ederim. Böyle olsanız ya siz de? Tek kelime istiyorum arkadaş, çoksa söyleyin daha da istemem, zaten yer de vermem.

Yalnız var ya, ben yaşlanınca hala uçan arabalarımız olmayacak ve hala otobüse binicez. Ha belki otobüsler şoförsüz olur ama uçmayacağından eminim. İşte o otobüste bana yer veren çıkmazsa çok koyar be. Dağıtırım o otobüsü lan!..