Her şeyi anlatabileceğim, dertleşebileceğim arkadaşlarım var
ancak yine de bazen o kadar yalnız hissediyorum ki. Bazen hiç hissetmiyorum
bile çünkü dinlediğim şarkılara alışmış, beni derinden etkileyen bir filmi izleyeli
uzun zaman geçmiş, kimseyle tartışmamış, kendi halimde yaşıyor oluyorum.
Ancak öyle bir an geliyor ki hangi arkadaşıma o şarkıyı dinletsem,
o filmi izletsem, o adamla nasıl tartıştığımızı anlatsam hiçbirinden o beklediğim
paylaşmaktan tatmin olma hissini, o küçücük garip mutluluğu alamıyorum. Küçücük
olmasına rağmen o kadar güçlü ki ağzıma sıçarcasına yalnızlığımı büyütüp yüzüme
vuruyor.
halbuki aynı duyguyu aynı anda hisseden milyonlarca farklı insan var hayatta.sence onları bulmaya calısıp seni anlayabilecek bi insana ulaşmak cok mu zor olurdu?
bu arada kusura bakma kapıyı vurmadan daldım içeriye.
of sen böyle diyince de çok asosyal hissettim kendimi be.
yazı biraz üstü kapalı aslında, demek istediğimi tam olarak da yazmak istemedim ondan öyle gelmiştir sana =P
aynısı. ama bazen.
her insana ara sıra olan bir şey zaten hepimiz yalnızız bunu görmezden gelmeye çalışıyoruz sadece, bence :)