Hani böyle insan yalnız hisseder ya aniden; içinde bir şeyler dışarı çıkmak birilerine açılmak ister, kimseyi bulamazsın…
Özleniyor bu duygu. Evet, yıllarca bu duygumu bastıracak o var olmasına rağmen yinede hissederdim fakat daha farklıydı o. Yalnız hissederdim, yapabileceğim tek şey aramak olurdu, yanında olamazdım. İşte bu daha kötüydü; yanında olamamak, yalnız olmadığın halde daha da yalnız hissetmek.
Ne oldu bilmiyorum, kaç aydan sonra ilk defa böyle hissettim. 5 saniyeliğine! 5 saniyelik gerçek yalnızlıktı…
Millet “unutamadın sen onu dimi” diyor sürekli, “unuttum olm” diyorum. Unuttum gerçektende. Yani birlikte olmadığımıza üzülmüyorum, özlemiyorum. Sadece yalnızlığını çekiyorum böyle nöbet geçirircesine bazen.
0 Yorum:
Yorum Gönder