NESNEL İLETİ

Dün veya bugündü, anladım ki ben müzikle artık hiç uğraşmıycam. Bas gitar almıştım, 1 sene oldu elime alıp çalışmışlığım 6 saati bulmamıştır. Aslında alma amacım da ego tatminiydi biraz. Çünkü lise 2’den beri “Sen bir şey çalıyor musun?” sorusuna, “Yok ama bas alacam yakında.” diyordum. Sonraları bu cevap “Yok ama 2 senedir bas alacam diye dolanıyorum etrafta, alacam bir gün…” gibi eziklik dolu bir cümlesine dönmüştü.

Aldım bası, başlarda normal şekilde çalıştım falan, sonra bıraktım kaldı öyle; çünkü ben çalışamıyorum, bir şeyin başına “oturup” çalışamıyorum. Bu pis huyum burada da karşıma çıktı ve çevremdekilerin de müzikten yavaş yavaş kopmasıyla benim de bu “özentim” dolabın arkasında, kılıfında kayboldu. Ha ama ara sıra çıkartır tozunu alırdım, akort ederim falan. Geçen bir baktım ki çok alakasız bir yerinden darbe almış, nasıl üzüldüm var ya! Çocuğum kafasını yarmış gibi üzüldüm adeta, kullanmasam da seviyordum ben onu! Ancak aynı anda “Lan nasıl satacam şimdi, fiyatını da düşürür bu darbe” gibilerinden ikiyüzlü düşüncelerdeydim. Evet, satarım ben bunu!

Efendim çünkü beni müzikten soğutan en önemli şeylerden biri de fotoğraftır! Müzik gibi çalışmak gerekmiyor bunu yapmak için. Fotoğraf çekmek, kadrajı görüp deklanşöre basmakla oluyor; amatör de olsan profesyonel de olsan bu böyle. Kendini geliştirmek için de bolca bundan yapıyorsun zaten eheh… Evet, fark ettim ki ben “bari bir enstrüman çalabileyim” hayalinden vazgeçip “eeh olmasa da olur, gitar orada yatacağına satarım makine için para koyarım kenara” düşüncesine bıraktı.

Zamanında bana “Müziği bırakma” diyen insan, sonradan “Fotoğrafı sakın bırakma, müzik işine çevirme bunu” demişti. Tamam bırakmıycam, ilerde sergime davetlisin =P

(Not: Stagg 4 telli , ecük göçüğü olan bu gitar satılıktır. Okuduğunuz gibi tertemiz eheh...)